இன்னொமொரு நாளே!

இன்னொமொரு நாளே!

மாந்தர் மகிழ்வுறவும், துன்புறவும் ஏதேனும் ஒன்று நடைபெற்றாக வேண்டியிருக்கிறது. வாழ்வின் நிகழ்வுகள், விரும்பும் வண்ணம் நடந்தேறினால் மகிழவும், மாறாக நடந்தால் துன்புறவும் பழகிக் கொண்டுள்ளோம்.

புற நிகழ்வுகளின் தாக்கம் இன்றி, தானாக மகிழ்வுறுவதும், கண்ணீர் சிந்துவதும் சாத்தியம் தானா?

யோசித்தால், ஒரு சமயம் சாத்தியம் என்றும், அதுதான் இயல்பு என்றும் தோன்றுகிறது! மறு சமயம், இல்லை... புற நிகழ்வுகளின் தாக்கம் இன்றி மனநிலை மாறுவது சாத்தியம் இல்லை எனவும் தோன்றுகிறது.

ஆன்மீகவாதிகள் சொல்வது போல, நாம்தான், நாளாக-நாளாக தூண்டுதலின்றி மகிழ்வுற்றிருக்க மறந்து போனோமா?

மூளைக்குள் அறிவுக் குப்பைகளை தினித்துக் கொள்ளாதவரை மகிழ்ச்சியாகத்தானே இருந்தோம்? சிசுவாக இருக்கும்வரை அது தானே நிகழ்ந்தது! பிறகுதானே எண்ணங்களும் அறிவும் வளர-வளரத்தானே இன்ப துன்பங்கள் பற்றிய பிரக்ஞை உருவாயிற்று!

ஆனால் எப்பொழுதுமே சிசுவாக இருப்பது இயலும் காரியமா?

வாழ்வின் நோக்கம் தான் என்ன?

வாழ்வது!

எப்படி?

மகிழ்ச்சியாக!

நாம் எப்படி வேண்டுமானாலும், நமக்கு பிடித்த மாதிரி, புற வாழ்வினை அமைத்துக் கொள்ளலாம். வியாபாரம், வேலை, படிப்பு, அதிகாரம், கல்வி – இப்படி எதுவானாலும்.

ஆனால், இவற்றினால் மகிழ்கிறோமா என்றால் – கொஞ்சம் யோசிக்கத்தான் செய்கிறோம்.

பின் மகிழ்வான மன நிலையை தீர்மாணிப்பது எது? ஆன்மவாதிகள் சொல்வது போல உள் நிலை தானா?

பசியும், வறுமையும், ஏழ்மையும், வலியும், பிரிவும்  நிஜமாகத் தாக்கும் பொழுது, “எல்லாம் மாயை” என கண்ணை மூடிக்கொண்டால் துன்பம் மறந்துவிடுமா? பறந்து விடுமா?

கடைசிவரை, யாராவது ‘குழந்தையை பராமரிப்பது போல’ அனைவரையும் யாரோ ஒருவர் பராமரித்துக் கொண்டிருந்தால்தான் இது இயலும் காரியம்.

வாஸ்தவத்தில், பள்ளியில் சேர்வது முதலே வாழ்க்கைப் போராட்டம் துவங்கிவிடுகிறதே? வேலை, திருமணம், குடும்பம், குழந்தை என போராட்டம் இல்லாமல் ஏதாவது நடக்கிறதா என்ன?

ஏன்... மரணம் கூட போராட்டமில்லாமலா வருகிறது? கார்பொரேட் மருத்துவமனைகள் பத்து லட்சமாவது பிடுங்கிக் கொண்டுதானே மரணிக்க விடுகிறார்கள்!

போராட்டம் என்றாலே வலிதான்.. துன்பம் தான்..!

இன்று (20/08/14) எனக்கு பிறந்த நாள். சென்ற ஆண்டுவரை அது மகிழ்ச்சியான நாளே! இந்த ஆண்டு மகிழ்ச்சியாக இல்லாதது மாத்திரம் அல்ல; துயரம் கூடிய நாளாகக் கூட பாவித்துக் கொள்கிறேன். ஏன்? என் வாழ்க்கைத் துணை என்னுடன் இல்லை! இது நாள் வரை மகிழ்வு கொள்ளச் செய்த ஒரு நாள், இந்த வருடமும் மாற்றமில்லாமல் வந்து விட்டாலும், மன நிலை மாத்திரம்-நேர்மாறாக!

எவர் மரித்தாலும் – மரிகாவிட்டாலும் நான் மகிழ்ச்சியாகத்தான் இருக்கிறேன் என ‘சும்மா’ சொல்லிக் கொள்ளலாமா? 

பிறந்த நாள் மகிழ்வுடன் கொண்டாட வேண்டிய தினம் அல்ல-மற்றும் ஒரு நளே என்றால், இத்துனை வருடங்கள் இந்த தினம் தந்த ‘சந்தோஷங்கள்’ பொய்யா?

பட்டிணத்தார் கரும்பு போல மேலே இனிப்பும், கீழே கசப்புமாக மாறிப்பொனதேன்?

ஜக்கி சொல்கிறார்: The first and most fundamental responsibility for a human being is to become a joyous being. Every single action that we perform on this planet springs from an aspiration to be happy because it is the original nature. Today we are seeking happiness so vigorously that the very life of the planet is being threatened. All those people, who depend on external situations to be happy, will never know true joy in their lives. The source of joy is within you; you can take charge of it. When you are fundamentally joyous, when you do not have to do anything to be happy, then every dimension of your life – the way you perceive and express yourself and the world – will change. You will no longer have vested interests because whether you do something or you do not do something, whether you get something or do not get something, whether something happens or does not happen, you will be joyous by your nature. When you are joyous by your nature, your actions will rise to a completely different level.

இதே ஜக்கிதான், ஒருவன் பசியால் மயங்கிக் கிடக்கும் பொழுது, 

அவனுக்கு ஆன்மீகத்தை உறைப்பது கிறுக்குத்தனம். அவனுக்கு முதலில் 

சோறு கிடைக்க்ச் செய்துவிட்டு, பிறகுதான் மற்றவையெல்லாம் என்றும் 

சொல்லியிருக்கிறார்.

கருவரையிலிருந்து - கல்லறை நோக்கிய வாழ்க்கைப் பயணத்தில், நிகழ்வுகள் அனைத்தும் சுகமாயே இருப்பதில்லை; அனைத்தும் துக்கமும் அல்ல;

சுகத்திலும் துக்கத்திலும் மூழ்கிப்போகாமல், அந்தந்த தருணங்களில் நிகழ்வனவற்றை ஏற்றுக்கொண்டு, அது சுகமோ துக்கமோ அனைத்தையும் வாழ்ந்து தீர்வதுதான் வாழ்க்கை.