ஃபேஸ்புக்கும் – உயர் நீதி மன்றமும்.

தில்லி உயர் நீதி மன்றம், சமூக வலைத்தங்களுக்கு எதிராக, வாளை சுழற்றியுள்ளது.

ஆட்சேபிக்கத்தக்க விஷயங்களை அகற்றுவதற்கான நடைமுறையினை ஏற்படுத்தாவிடில், சமூக வலைத்தளங்கள் தடைசெய்யப்படக்கூடும் என  நீதிபதி ஒருவர் கருத்து தெரிவித்துவிட்டார். இந்த மாதிரியான ‘அப்ரோச்சினை’ லிபரலைசேஷன்-குலோபலைசேஷன் காலத்தில் ஏற்க இயலாது என்றே பலரும் கருத்து தெரிவிக்கின்றனர்.

முதலில், இது தொழில் நுட்பரீதியாக சாத்தியப்படுபவை அல்ல. குறிப்பிட்ட I.P  ஐ தடுக்கலாம். ஆனால், அனுமதித்த வலைத்தளத்தில், கோடிக்கனக்கானோர் அதில் தெரிவிக்கும் கருத்துக்களை சென்ஸார் செய்வது எப்படி? ஒவ்வொரு “போஸ்டையும்” சரிபார்த்து, அப்ரூவ் செய்து, அதன் பின்னர்தான் வெளியிடப்படவேண்டும் என்றால் மட்டுமே இது சாத்தியம். தணிக்கைக்காக, தனியாக ஒரு மிகப்பெரிய இலாக்காவே போட வேண்டும்.  ஏனெனில், இது தொழில்  நுட்பம் சார்ந்த விஷயம் அல்ல! ஆட்சேபகரமான கட்டுரைகளை வெளியிடுவது மனிதர்கள்தாம்.

  

பத்திரிக்கை செய்தியினை பார்த்து, எதுவெல்லாம் ஆட்சேபிக்கத்தக்க விஷயங்கள் என, கோர்ட் கருதுகிறது என ‘முழுமையாகத்’ தெரியவில்லை. கீழ்க்கண்டவை ஆட்சேபகரமானவை எனக் கருதுகிறார்கள் என ஓரளவுக்கு அறிய முடிகிறது.

(அ) அவதூறு மற்றும் நாகரிகமற்ற முறையில் திட்டி எழுதப்படுபவை

(ஆ) பாலுணர்வு சம்பந்தமான வெளியிடப்படுபவை

சென்ஸார் விஷயத்தில் ‘சீனா’ உதாரணம் காட்டப்படுகிறது.  நாம் எப்போதிலிருந்து சீனாவினை பின்பற்றத் துவங்கினோம்?  “சீன பானி” ஜன நாயகத்தை இந்திய அரசு ஏற்றுக் கொண்டுவிட்டதா என்ன? சீன அரசியலமைப்பை இந்தியாவும் ஏற்றுக் கொண்டால், நாமும் இதுபோன்ற தடைகளை விதிக்கலாம். அது சாத்தியமில்லாத நிலையில், எதற்காக சீனா மாதிரியான தணிக்கை முறை வேண்டும் என்கின்றனர்?

சீனாவில் எவையெல்லாம் தடைசெய்யப்பட்டுள்ளன எனப்பார்த்தால், பொதுவாக இவற்றை நமது சௌகரியத்திற்காக மூன்றாக பிரித்துக் கொள்ளலாம்

           (1)    சீன இறையாண்மைக்கு எதிரான எல்லாமும் (சீன அரசை எதிர்க்கத்தூண்டுவது,             

         சோஷலிஸ முறையினை எதிர்க்கத் தூண்டுவது, ஒருமைப்பாட்டிற்கு ஊறு 

         விளைவிப்பது  ... இத்தியாதி..  ....இத்தியாதி....)

(2) மூட நம்பிக்கைகள், பாலுணர்வு, வதந்தி போன்றவற்றை பரப்புவது

             (3)    விலாசத்தினை மறைத்து அல்லது அநாமதேயமாக எழுதுதல்.

இந்திய இறையாண்மைக்கு எதிரான பிரச்சாரங்கள் ஏற்கனவே தடைசெய்யப்பட்டுள் ளனவே? அரசியல் சட்ட புனிதத்தைக் காப்பதற்காக நிறைய சட்டங்கள் உள்ளன. அரசு எப்போது நினைத்தாலும் இவைகளை மீறுபவர்கள் மீது வழக்கு பதிவு செய்யலாம். அரசு மாத்திரமல்ல  தனி நபர்கள் கூட ‘அவதூறு’ குறித்து நஷ்ட ஈடு வழக்கு தொடரலாம்.

தேவைப்படின், அவதூறாக எழுதுபவர்கள் குறித்த தகவலைக் கேட்டால் கொடுக்க வேண்டும் என ‘சைபர் சட்டங்களில்’ மாறுதல் கொணரலாம்.

அடுத்து பாலுணர்வு. இதுபற்றி நிறைய பேசியாகிவிட்டது. சட்டம் போட்டெல்லாம் இவற்றை தடுக்க முடியாது. இது எல்லோருக்கும் தெரியும். சமூக வலைத்தளங்கள் இல்லாத போது பாலுணர்வு தூண்டப்படவில்லையா?  சமூக வலைத்தளங்கள் இல்லாவிடில் ‘அவர்கள்’ இன்னொரு வழியினைக் கண்டுபிடிப்பார்கள். இது சமூகப் பிரச்சினை. அதைத் தீர்க்க இதுவெல்லாம் வழியில்லை. இவர்களது ஆசானான ‘அமெரிக்க’ நீதிமன்றங்களிலேயே “பாலுணர்வு தூண்டும் தளங்கள்” தடுக்கப்பட வேண்டும் என்ற வாதம் எடுபடவில்லை. குறைந்தபட்சம் “”18-வயதுக்கு கீழ் உள்ளவர்களை பயன்படுத்திக் கொள்ளுதல், வன்புறை+பாலுணர்வு” ஆகியவற்றிற்கு ஏதும் செய்ய முடிந்தால் நல்லது. அதுவும் தொழில்  நுட்பத்தினைக் கொண்டு செய்ய முடியாது. சமுதாயத்தின் ‘மெச்சூரிட்டி’ மற்றும் நாட்டின் கலாச்சாரத்தினைச் சார்ந்துதான் சாத்தியம்.

அநாமதேயம் மற்றும் வசைபாடுவது: இது கவலை கொள்ளத் தக்க விஷயம் தான். வெறுப்பு உமிழும், மத-இன விரோத மற்றும் பிராந்திய உணர்வைத்தூண்டும் கட்டுரைகள் வலைகளில் மண்டிக் கிடக்கின்றன. இவ்வைகை கட்டுரைகள் மக்களிடையே விரோதத்தினை வளர்க்கின்றன. ஆனால் இவை தொழில் நுட்பத்திற்கு அப்பாற்பட்ட விஷயமல்லவா?  இம்மாதிரியான போஸ்ட்கள் போடுவோரது விலாசத்தினைப் பெற்று வழக்கு பதிவு செய்யலாம்.  ஆனால் ‘அநாமதேயங்களை’ தடுப்பது சாத்தியமே.

சில சட்டங்களை கடுமையாக்கலாமே தவிர, சென்ஸார் என்பது ஏற்றுக் கொள்ள இயலாத ஒன்று.

இறுதியாக,  வெளி நாடுகளில் கடன் பெறுதல், அணு எரிபொருள், தொழில் நுட்பம், சர்வதேச வர்த்தகம், பொருளாதாரம் என ஒன்று பாக்கியில்லாமல் அனைத்திற்கும், நாம் சர்வதேச “பெரியண்ணன்” அமரிக்காவை நம்பியிருக்கும் இந்த நிலையில், காற்றில் வாளைச் சுழற்றுவது வெட்டி வேலை. ஏனெனில் அமெரிக்காவை ஆள்வது ஒபாமா அல்ல! பகாசுர பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் தான் (கூகுளும் அதில் சேர்த்தி).  அத்தகைய கம்பெனிகளுக்கு எதிராக அமெரிக்கா ஒருபோதும் நிலையெடுக்காது.  நாம் சும்மா ஃபிலிம் காட்டிக்கொண்டிருக்கலாம். அவ்வளவே!